Mamy wiosnę. Jest to specyficzny czas dla lasów. W momencie, kiedy nie ma jeszcze na drzewach liści, które w lecie skutecznie ocieniają wnętrza leśnych ostępów, pojawiają się gatunki, które wykorzystują ten krótki czas jasności i w wielkim pośpiechu kwitną i wydają owoce, by następnie przez wiele miesięcy oczekiwać na kolejną wiosnę w postaci podziemnych bulw i cebul. Bardzo często są to gatunki o pięknych, dużych i kolorowych kwiatach. Tworząc barwne łany wśród szarobrązowej ściółki przykuwają naszą uwagę. Warto się wybrać właśnie teraz i ich poszukać, szczególnie że dużo z tych gatunków określanych jest mianem wskaźników starych lasów. Są to takie rośliny, które bardzo wolno się rozprzestrzeniają i z trudem docierają do nowych siedlisk.  W związku z tym  możemy być pewni, że las w którym je spotkamy trwa w tym miejscu już co najmniej kilka setek lat. A każdy taki fragment lasu, nawet niewielki jest wart wnikliwej obserwacji 🙂

Będąc ostatnio w okolicach Nysy w województwie opolskim zajrzałem do kilku wąskich i małych fragmentów lasów. Chociaż las, to za dużo powiedziane, były to raczej zadrzewienia śródpolne. W krajobrazie rolniczym na ogół miejsca takie spotykamy wzdłuż rowów i potoków płynących między polami. Te niewielkie przestrzenie nigdy nie były zagospodarowane przez rolników, gdyż wymagałoby to od nich wiele zachodu. W związku z tym drzewa rosną tu nieprzerwanie od długiego czasu i runo wiosną jest obficie pokryte kwiatami